De kromhoorn is een dubbelrietinstrument, dat zijn oorsprong vindt in de late middeleeuwen. Hij dankt zijn naam aan zijn naar boven gebogen klankbuis. Het dubbelriet wordt beschermd door een windkapsel met een opening, waardoor het instrument aangeblazen wordt. Doordat het riet niet rechtstreeks in de mond gestoken wordt, is het gemakkelijk bespeelbaar. Er zijn zeven vingergaten en een duimgat. Bij de basinstrumenten wordt het onderste gaatje afgesloten door een klep. De toonomvang is beperkt tot een none.
De kromhoorn was in de renaissance zeer geliefd aan het hof en bij stadsmuzikanten. Er werd gemusiceerd in een consort van bijvoorbeeld sopraan, alt, tenor, bas en grootbas. Michael Praetorius beeldt in zijn Syntagma Musicum van 1619 vijf verschillende formaten van kromhoorns af. Uniek ter wereld is de hier getoonde set van zes kromhoorns met origineel etui. Ze werden waarschijnlijk gebouwd in de tweede helft van de 16de eeuw door een lid van de Italiaanse familie Bassano.