Vanaf het Middenrijk werd het een gewoonte om het omzwachtelde hoofd van de mummie te bedekken met een mummiemasker. Op die manier beschikte de dode over een gelaat en zintuiglijke organen in het hiernamaals. Op een basis van textiel werd stuc aangebracht dat beschilderd werd of met kleurrijk materiaal ingelegd.

Deze maskers zijn geen portretten; de trekken zijn meestal geïdealiseerd volgens de stijl van de tijd.

Dit fraaie gelaat vertoont een vage glimlach. De oorlellen zijn doorboord, de ogen geschminkt. De zware pruik is versierd met een lotus die op het voorhoofd valt. De lotusbloem, die zich sluit bij zonsondergang en weer opengaat bij het opkomen van de zon, gold als een symbool van wedergeboorte, een steeds terugkerend thema in de decoratie van de graven en de grafgiften.

Rond de hals draagt de overledene een halssnoer bestaande uit meerdere rijen gekleurde parels. Dergelijke zware pectoralen hadden vaak een tegengewicht in de rug nodig, om de nek van de drager te ontlasten. De ketting van kleine ronde pareltjes behoort tot wat de Egyptenaren ‘Het goud van de beloning’ noemden. Het is een set kostbare voorwerpen die de koning aanbood aan bijzonder verdienstelijke hoogwaardigheidsbekleders.

De eigenaar van ons masker is helaas nog steeds onbekend, maar hij moet aan het eind van de 18e dynastie een van de hoogste figuren in de Egyptische staat zijn geweest.